Episode 16 - อย่าชักช้าสิครับคุณ

I AM DEW

Episode : 16

ก่อนอ่านตรงนี้ อ่าน ดิวเด๋อ ในจอยลดา ตอนที่ 16 ให้จบก่อนนะคะ 

เหตุการณ์ต่อจากนั้นค่ะ

 

By C

จู่ๆก็มีคนแปลกหน้าเข้ามาคุยด้วย เขาแนะนำตัวว่าชื่อซัน และเมื่อได้เห็นหน้าของอีกฝ่ายชัดๆ ผมก็จำได้ในทันทีว่าเขาคือหนึ่งในกลุ่มของดิว ตามประวัติที่จูนไปสืบและนำมาเล่าให้ฟัง

..คนๆนี้คือมือขวาของดิวเลยไม่ใช่เหรอ

ความกลัวคือสิ่งแรกที่เกิดขึ้น ผมถอยหลังกรูดเพราะกลัวว่าเขาจะทำอะไร แต่ซันกลับหัวเราะให้กับท่าทางประหม่านั้น เขาบอกว่าเขามาดี ไม่ได้มาร้าย เขาเพียงแค่ได้รับคำสั่งจากดิวเพื่อให้มาพาเอยไปที่บ้านเท่านั้น

แล้วนั่นก็เป็นสาเหตุที่ทำให้ผมนั่งอยู่บนรถของเขาในขณะนี้..

แน่นอนว่าเอยต้องอยากเจอดิว และตอนนี้จูนกับที่รักก็ไม่อยู่ สายตาอ้อนวอนของเอิงเอยก็ทำให้ผมต้องถอนหายใจออกมา ก่อนจะตกปากรับคำว่าจะมาเป็นเพื่อน อย่างน้อยผมก็ไม่อยากทิ้งเอยให้มากับซันเพียงลำพัง

ภายในรถมีแต่ความเงียบ ซันขับรถโดยมีเพลงเปิดคลอเบาๆ ผมและเอยนั่งอยู่ด้วยกันที่เบาะด้านหลัง เขาเองก็ไม่ว่าอะไรกับการที่เราทั้งสองคนทำให้เขากลายเป็นเหมือนคนขับรถแบบนั้น แถมยังบอกอีกว่าปกติก็ขับรถมารับดิวบ่อยๆ เพราะรายนั้นไม่ชอบขับรถเองสักเท่าไหร่

มีบางครั้งที่เขาเหลือบมองผ่านกระจก ที่มุมปากนั้นยกยิ้มให้อย่างเป็นมิตร มันทำให้ผมคิดว่าเขาไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิด แต่ก็แอบหวั่นใจอยู่หน่อยนึง

จนกระทั่งรถเคลื่อนมาจอดอยู่ที่หน้าบ้านหลังใหญ่ ซันเปิดกระจกคุยกับคนที่ดูท่าทางจะเหมือนการ์ด ก่อนที่พวกเขาจะยอมให้พวกเราเข้าไปในบริเวณบ้าน รถเคลื่อนผ่านถนนที่ถูกตกแต่งด้านข้างอย่างสวยงาม ก่อนจะวนที่น้ำพุตรงกลาง และมาจอดยังพื้นที่ร่มในที่สุด

          ผมหรี่ตามองบันไดทางเข้า เป็นเพราะทำแว่นตกเมื่อกี๊ แล้วขามันก็เลยหัก ทำให้มองภาพตรงหน้าไม่ชัดสักเท่าไหร่นัก มันออกจะน่าหงุดหงิดอยู่ไม่น้อย แต่ก็นะ.. ให้ทำไงได้ล่ะ คอนแทคเลนส์ผมก็ไม่ได้พกมาด้วย

“เข้าไปข้างในกัน” ซันหันมาคุยกับพวกเราด้วยท่าทางสบายๆ ก่อนที่ประตูรถจะถูกเปิดออกด้วยฝีมือของการ์ด และผมกับเอยก็พากันจูงมือเข้าไปด้านใน

“เอยครับ นี่คือบ้านของไอ้ดิว ห้องนอนของมันอยู่ที่ชั้นสอง เดี๋ยวซันจะพาขึ้นไป” เขาพูดต่อ

“ทำไมการ์ด…” เอยอ้ำอึ้ง

“เอาไว้คุมตัวลูกชายหัวดื้อ ถ้าไม่มีการ์ดมันก็พุ่งไปหาเอยที่คอนโดแล้ว ไม่รอให้ซันพามาแบบนี้หรอก”

เอยแค่นหัวเราะ มือของเอยเย็นเฉียบ อาจจะเพราะความตื่นเต้นหรืออะไรก็แล้วแต่ ความจริงแล้วเราไม่ได้ตื่นเต้นอะไรกับความใหญ่โตของบ้านดิว แต่เพราะว่าการ์ดที่ยืนเรียงกันตรงบันไดนี่แหละ ขนาดหน้าห้องนอนยังมียืนคุม

โคตรเยอะเลย

โคตรเหมือนบ้านของมาเฟีย

“ให้เอยเข้าไปคนเดียวนะ”

“ห้ะ” ผมสะดุ้งเมื่อได้ยินซันบอกแบบนั้น เอยเม้มริมฝีปากแน่นในขณะที่มองมาทางนี้ แล้วสายตาของเอยก็ทำให้ผมถอนหายใจ

“มึง รอแปปเดียวนะ”

ยังไงก็อยากเจอเขาอยู่แล้ว ผมรู้ใจของเอยดี และถึงแม้จะเป็นห่วงแค่ไหนก็ต้องยอมปล่อยให้เข้าไป

“คุยกันดีๆละกัน” ผมอวยพรก่อนจะเป็นฝ่ายปล่อยมือออก

“อื้อ”

“เอย”

“หือ”

“ก็อย่าใจอ่อนมากเกินไปนะ”

“รู้แล้ว”

บานประตูห้องนอนเปิดออก พร้อมกับใบหน้าของ ‘ดิว’ ที่โผล่ออกมาให้เห็น ผมพอจะมองออกว่ามันเต็มไปด้วยบาดแผล แต่ก็ต้องยอมรับว่ายังดูดีไม่หยอก เพียงแค่ไม่กี่วินาทีหลังจากที่เอยเดินเข้าไปมันก็ปิดลงเหมือนเดิม

เหลือแค่เพียงผมและซัน ที่ยืนมองหน้ากันแบบงงๆ

ซันยิ้มให้กับผม เขากัดริมฝีปากราวกับคนที่กำลังจะกลั้นขำ ความจริงผมมองไม่ชัดหรอก มันแค่พอรับรู้ได้ ก็เลยเผลอขมวดคิ้วใส่เขาซะงั้น

“ตอนไม่ใส่แว่นน่ารักโคตรเลย”

“ห้ะ” ผมสะดุ้งเมื่อเขาเป็นฝ่ายพูดก่อน คำชม.. นั้น ทำให้ผมเอ๋อไปชั่วขณะ ความจริงประโยคนี้ก็เคยได้ยินมาก่อนหน้านั้นแล้วแหละ ดูเหมือนว่าหลายๆคนจะคิดตรงกัน แม้กระทั่งเพื่อนในกลุ่มผมยังบอกเลย

หรือคนคนนั้นที่เอาแต่พูดไม่หยุด..

สงสัยจะต้องเชื่อแล้วว่ามันคือความจริง

“ไปนั่งรอกันมั้ย ให้ท่านมันคุยกับเอยสักพัก”

“ท่าน?”

“ท่านดิว กลุ่มซันเรียกมันแบบนี้กันทุกคนอะ”

โห

อลังการเวอร์

ผมได้แต่หัวเราะแห้งๆก่อนจะเดินตามซันไปทางห้องโถง เขาพาผมมานั่งที่ตรงโซนห้องรับแขก ความจริงก็อยากจะสำรวจบ้านดิวอยู่หรอก โคตรไม่เข้าใจเลยว่าขาแว่นจะหักทำไมวะ ชีวิตมันลำบากมากจริงๆนะเนี่ย

จะเล่นโทรศัพท์ยังลำบากเลยตอนนี้

หรือผมควรจะไปทำเลสิกให้มันรู้แล้วรู้รอดไปดีนะ

“ซี”

“ห..หือ?” ผมสะดุ้งอีกครั้ง บอกตรงๆยังไม่ชินกับซันเขาเท่าไหร่ ท่าทางสบายๆของเขาก็ทำให้ผมไม่อึดอัดอยู่หรอก แต่ว่านะ.. เขาจะยิ้มบ่อยไปไหมล่ะ ขนาดมองไม่ชัดผมยังรู้เลย เขาดูอารมณ์ดี ผิดกับบุคลิกน่ากลัวๆนั่น และแน่นอนว่ามันทำให้ผมวางตัวไม่ถูก

“จะไม่อ้อมค้อมนะครับ”

“อะไรอ่อ” ผมถามเสียงเบา

“มีแฟนยัง?”

ฮะ.. เขาถามผมหรอ?

“ทำหน้างงอีก”

“…”

“ไม่ต้องหันซ้ายหันขวา ซันถามซีอะแหละ ว่ามีแฟนรึยัง”

“คือ.. ถามทำไม” ผมยังคงตกอยู่ในสภาวะมึนงง เพราะไม่แน่ใจว่านี่คือประโยคแรกที่ ‘คนแปลกหน้า’ เขาควรจะยกขึ้นมาถามกันรึเปล่า

“ก็อยากรู้ไง ว่ามีแฟนรึยัง”

“…”

“ถ้าไม่มีจะจีบ”

“…”

“แต่ถ้ามีแล้ว ก็จะลองแย่งดู”

“ห้ะ?”

“ฮ่าๆๆ ล้อเล่นครับ” เขายกมือขึ้นถูจมูกก่อนจะเอนหลังพิงโซฟาด้วยท่าทางสบายๆ ส่วนผมก็ใจเต้นตึกๆๆๆเลย เพราะยังไงก็ไม่เข้าใจว่าคนอย่างนี้จะมาจีบผมทำไมวะ

“หมายถึงที่จะแย่งอะ”

“อ่อ”

“แต่ที่บอกว่าจะจีบ นั่นพูดจริงนะ”

อะไรของเขาวะเนี่ย..

“ขอไลน์หน่อยดิ”

.

.

By Dew

ในห้องมีแต่ความเงียบปกคลุม ผมมองไปทางเอย และเอยเองก็มองมาทางนี้ ร่างเล็กกัดริมฝีปากด้วยสีหน้าเครียดๆ ในขณะที่ผมเองก็หัวใจเต้นแรงจนมันแทบจะระเบิด

แม่งเหมือนฝันเลยตอนที่ไอ้ซันมันมาเอยมาหา อย่างไรก็ตาม ผมก็ต้องขอบคุณแผนอันแสนจะฉลาดของพี่หงส์มันด้วย ถ้าไม่อย่างนั้นป่านนี้ผมคงจะต้องหงุดหงิดมากแน่

เอยมองมาด้วยสายตาที่ไม่ค่อยจะพอใจนัก ก็แน่ล่ะ บนหน้าของผมมีแต่แผลเต็มไปหมด ยิ่งเขาบอกว่าไม่ชอบพวกที่ไปมีเรื่องกันด้วย พอมาเจอแบบนี้ผมก็ทำได้แค่ยิ้มแห้งๆเท่านั้นแหละครับ

“เอย”

“อะไร?”

ดูดิ เสียงแข็งใส่ผมเชียว ริมฝีปากบางเชิดขึ้นเล็กน้อยแบบงอนๆ เอยยืนนิ่งอยู่กับพี่ ผมเลยเดินไปดึงแขนของเขามานั่งด้วยกันบนเตียง โชคดีที่ร่างเล็กไม่ได้ออกอาการขัดขืนอะไร

ผมนิ่ง เอยนิ่ง

ให้ตายเถอะ ตอนนี้บรรยากาศมันน่าอึดอัดกว่าตอนที่ผมเป็นดิวเด๋ออีกมั้งครับ

“เจ็บ” ผมพูดแบบสั้นๆเพื่อเรียกร้องความสนใจ มันได้ผลเพราะร่างเล็กหันมามองตาขวางอีกครั้ง ก่อนที่กำปั้นของเอยจะทุบลงมาที่ไหล่เบาๆ

“โอ๊ย..” ไม่เจ็บหรอกครับ แต่ร้องไปงั้นแหละ

“สมน้ำหน้า”

“ดิวช้ำไปหมดละ”

“ทำตัวเองนี่”

“ขอโทษได้มั้ยครับ” ผมพูดเสียงอ่อน ร่างเล็กยังคงหน้างอเหมือนเดิม แต่เอยในตอนนี้น่ะโคตรจะน่ากอดเลยครับ ผมกำลังหักห้ามใจอย่างหนัก เพราะไม่รู้ว่าถ้าทำอะไรที่มันมากเกินไปเอยจะโกรธยิ่งกว่าเดิมรึเปล่า

“ไม่ต้องมาพูดเลย ไม่ใจอ่อนหรอก”

“ก็จะง้อไปจนกว่าเอยจะใจอ่อน” ผมมองอีกฝ่ายด้วยแววตาจริงจัง เอยเองก็มองตอบกลับมาสักพัก ก่อนที่เขาจะเบือนหน้าหนีไปทางอื่น

“เพื่อนเอยบอกว่า ดิวหลอกเอย”

“ครับ ก็หลอกจริงๆ”

“…”

“ยกเว้นคำว่ารักนะ”

“ไม่ต้องมาหยอดเลย” เอยผลักผมเบาๆ ร่างเล็กหน้าบึ้งยิ่งกว่าเก่า แล้วพอได้จ้องเอยนานๆผมถึงได้รู้ว่าขอบตาของเขาแดงมากแค่ไหน

“ขอโทษที่ทำให้ร้องไห้นะครับ”

ให้ตาย สิ่งเหล่านั้นแม่งทำให้ผมใจยวบ ผมรู้ดีว่าเป็นฝ่ายทำร้ายเอยด้วยตัวเอง ที่หลายๆคนไซโคบอกให้พูดความจริงๆไปตั้งนานกลับไม่ยอมทำ ปล่อยให้เวลาผ่านมานานจนเอยเฟลมากขนาดนี้

สาบานได้ว่าถ้าย้อนเวลากลับไปใหม่ ผมจะรีบสารภาพกับเอยตั้งแต่วันแรกที่เราจูบกันเลย

แล้วดูสิตอนนี้เขานิ่ง เอยเม้มริมฝีปากตั้งแต่ได้ยินผมพูดเมื่อสักครู่ ร่างเล็กกำมืออยู่สักพักก่อนที่มันจะเริ่มสั่น เอยเอาแต่ก้มหน้าไม่สนใจผม ก่อนที่เสียงสูดจมูกจะดังขึ้นให้ได้ยิน

“…”

“เอิงเอย” ผมเรียกเขาพร้อมกับมือที่แตะลงบนหัวไหล่

“ฮื่อ” เพียงแค่นั้นเอยก็ดึงหมอนมากอดเอาไว้ ร่างเล็กกดหน้าลงไปกับหมอน และภายในห้องก็เงียบลงไปถนัดตา ภาพตรงหน้าทำให้ผมโหวงข้างในใจเลยให้ตายเถอะ มันเจ็บมาก เจ็บกว่าตอนที่โดนไอ้หมอกต่อยหน้าอีก

“เอยครับ”

“ไม่ต้อง ฮึก.. มากอดเลย”

ผมรวบคนตัวเล็กมากอดไว้แน่น กดใบหน้าเนียนลงจมกับอกแล้วใช้มืออีกข้างลูบหลัง ในทีแรกเอยดิ้นหนีแบบไม่ยอม แต่สุดท้ายเขาก็สู้แรงของผมไม่ไหว ถึงได้ยอมอยู่เฉยๆ แต่เอยก็ไม่ได้กอดผมตอบอยู่ดี

“เอยไม่รู้จักดิวเลย ฮือ..”

“ต่อไปนี้จะไม่โกหกแล้ว เอยเชื่อใจดิวอีกครั้งได้มั้ยอะ”

“…”

“นะครับ” ผมก้มลงไปหอม ร่างเล็กกำมือเอาไว้แน่น ก่อนจะทุบลงมาที่อกของผมซ้ำๆ แต่ผมไม่เจ็บหรอกครับ

“พวกจูนโกรธดิวมากเลยนะ ฮึก.. จะบอกให้”

“แล้วเอยโกรธดิวปะ”

“โกรธดิ ตอนนี้ก็โกรธ!” เขาผลักผมออกอย่างแรง ตาเรียวแดงก่ำเนื่องจากการร้องไห้เมื่อครู่ แต่ก็โชคดีที่เขาหยุดร้องค่อนข้างที่จะเร็ว ผมว่าอารมณ์ของเอยมันกำลังตีกันอยู่ข้างในอะ

“โอ๋ครับ” ผมเกือบจะหลุดหัวเราะ ทำไมตอนเขาโกรธถึงได้น่าปล้ำมากกว่าน่ากลัววะ

“เอยไม่เชื่อใจดิว” ร่างเล็กพูดด้วยใบหน้าหงิกงอ

“ขอเวลาพิสูจน์”

“เอยยังไม่เชื่อคำพูดของดิวด้วย”

“ก็เข้าใจครับ”

“เอยเคยโดนหลอกมาก่อน แล้วดิวยังจะหลอกอีกนะ”

“ขอโทษ”

“เลิกเป็นแฟนกันเลย”

“หือ” ผมนิ่งไป

คำพูดของเอยทำให้ใจหายแบบ.. มันโหวงที่ข้างใน ตั้งแต่เกิดมาก็ไม่คิดว่าจะโดนบอกเลิกเลยครับ นี่เป็นครั้งแรก จากแฟนคนแรกด้วยแม่งเอ๊ย

แล้วผมต้องทำยังไงอะ

          “ไม่เลิกได้มั้ยเอย” ผมพูดแบบนิ่งๆ แต่ใครจะรู้ว่าข้างในใจแม่งสั่นไปหมด เอาตรงๆคือแค่ไม่ได้คุยกับเอยก็ว่าแย่แล้ว แต่นี่เลิกกันเนี่ยนะ

“เลิกเป็นแฟนสิ ดิวหลอกเอย”

“…”

“แต่ก็ไม่ได้ห้ามจีบซะหน่อย” ร่างเล็กกัดริมฝีปากพร้อมกับก้มหน้าพูดอ้อมแอ้ม ประโยคนั้นทำให้ผมใจชื้นขึ้นมาบ้าง แต่มันก็น่าเสียดายอยู่ดี

“แล้วตอนจีบ ทำไรได้บ้างครับ” ผมยกมือขึ้นมาเกาหัว “หมายถึง ดิวต้องทำยังไงอะ”

“ก็ทำตัวน่ารักๆ”

“หืม”

“เอยชอบดิวเด๋อ แต่ดิวคนนี้ไม่รู้จะชอบมั้ย” เอยยกแขนขึ้นกอดอก เขายังดูเคืองผมอยู่เลย แต่ก็นะ.. น่ารักจังวะ

“จะดิวคนนี้หรือดิวเด๋อก็ของเอิงเอยทั้งหมดนั่นแหละ”

“ดิวนี้ยังไม่รับ เอยไม่รู้จัก”

ผมถอนหายใจ อยากจะขำก็อยาก อยากจะร้องไห้ก็อยาก แต่ ณ เวลานี้ก็ต้องตามใจคุณเอิงเอยเขาล่ะ

“อะไรทำได้ อะไรทำไม่ได้บ้าง ไหนลองยกตัวอย่าง ดิวให้สิทธิ์เอยสั่งทุกอย่างเลยอะ”

“ดิวอยากทำไรดิวก็ทำสิ คิดเอง”

“…”

“หมายถึงเป็นตัวเองในร่างท่านดิวไรนี่ ลองดูเอยจะชอบมั้ย”

“ให้เป็นตัวเองในร่างนี้?” ผมเลิกคิ้วขึ้นพร้อมถามซ้ำอีกที มือชี้หน้าของตัวเองก่อนจะแอบขำหน่อยๆ สงสัยว่าเอยเขาจะไม่รู้แล้วมั้งว่าผมน่ะ... เป็นยังไง

“ใช่”

“แน่ใจ?”

“ก็แน่สิ  อ๊ะ!”

ผมรวบเอยเข้ามากอดในทันที ไม่ถึงวิร่างเล็กก็ลอยขึ้นมาเกยอยู่บนตัก เอยเบิกตากว้างด้วยความตกใจ มือเล็กดันไหล่ของผมเอาไว้และพยายามดิ้นหนี

“จะทำอะไร!?”

“ก็เอยบอกให้ดิวเป็นตัวของดิว อยากทำอะไรก็ทำ”

“ไม่ใช่แบบนี้!”

“ไม่สน”

“ดิว!” เขาดันหน้าของผมไว้ในตอนที่โน้มเข้าไปใกล้ เอยเอนตัวหนีไปด้านหลังเพื่อที่จะหลบ หากแต่ผมกลับใช้จังหวะนี้เทร่างเล็กลงไปนอนบนเตียง ก่อนจะโน้มไปคร่อมทับด้วยความรวดเร็ว แล้วนั่นก็ทำให้เขาส่งมือมาทุบที่ตรงอกดังปึก ปึก ปึก!

“ถ้าจะให้เป็นท่านดิว ก็เอาแต่ใจแบบนี้แหละครับ”

“อ..อื้อ!”

ผมแนบปากเข้ากับเอยในทันที ริมฝีปากเล็กถูกดูดเม้มแบบหนักๆโดยไม่เปิดช่องว่างให้โวยวายต่อ นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้จูบเอยแบบหนำใจ และผมเองก็โถมจูบนี้เข้าใส่โดยที่ไม่ต้องปิดบังความเป็นตัวเองอีกต่อไป

ไหน ใครที่เคยแซวผมว่าจูบโคตรห่วยแตก บอกเลยว่าต่อให้ที่ผ่านมาเอยจะจูบเก่งแค่ไหน รุกผมก่อนมากเท่าไหร่ จนถึงตอนนี้ก็มีแต่แพ้กับแพ้ แมวน้อยที่ดีดดิ้นอยู่ในตอนแรกนิ่งสนิท เพียงไม่กี่อึดใจริมฝีปากบางก็เผยอออกรับลิ้นให้เข้าไปกวาดต้อนด้านใน

“อะ-อึก”

ผมดูดลิ้นเอยแบบซ้ำๆ กวาดเอาความหวานออกมาจากปากแล้วแลกความรู้สึกทั้งหมดเข้าใส่ ผมหวังว่าเอยจะสัมผัสได้ว่าผมจริงใจผ่านรสจูบนี้ เอยอ่อนยวบไปทั้งกาย ร่างเล็กยกแขนขึ้นกอดคอของผมเอาไว้แบบไม่รู้ตัว ก่อนจะตวัดลิ้นตอบกลับมาเป็นจังหวะ

เอยดูดปากผมด้านบน ผมดูดปากเอยด้านล่างแบบแรงๆ มันเป็นวินาทีที่ไม่สามารถมีใครขัดขืนใจตัวเองได้อีก เพราะผมก็ไม่ปฏิเสธว่าตัวเองต้องการเอยมากแค่ไหน เราทำแบบนี้ซ้ำๆ จนกระทั่งริมฝีปากของเขาบวมเจ่อ แต่ผมก็บดจูบเข้าหาอีกหนจนเอยครางราวกับแมวที่โดนขย้ำอย่างหนัก อารมณ์ในกายมันพุ่งพล่าน แล้วผมก็คิดว่าเอยคงจะรู้สึกไม่ต่างกัน

“อ-อ๊ะ.. ดิว”

ผมเปิดเสื้อของเอยขึ้น ลิ้นร้อนแตะลงบนยอดอกที่แสนจะคุ้นเคย สลับกับดูดเม้มมันแรงๆจนเอยแอ่นแผ่นหลังลอยขึ้นจากเตียง เขาขย้ำมือลงบนหัวของผม เอยเชิดหน้าขึ้นครางโดยลืมการต่อต้านในก่อนหน้านี้จนหมดสิ้น เสียงครางของเอยยังคงยั่วผมได้ดีเสมอ แล้วตอนนี้ในหัวแม่งก็มีแต่คำว่า..

ไม่ไหวแล้วเว้ย! ลอยอยู่เต็มไปหมด

ถึงตอนนี้เอยจะบอกว่าไม่ได้เป็นแฟนกับผมก็เถอะ แต่เรื่องแบบนี้มันห้ามตัวเองไม่ได้แล้ว ผมเองก็ไม่อยากจะหยุด ส่วนเอยเองก็..

“ดิว..อือ.. ดะ-ดิว”

แข็งแล้วเหมือนกัน..

ผมล้วงมือเข้าไปในกางเกงของเขา บีบขยำส่วนอ่อนไหวนั้นด้วยความชำนาญ แน่นอนว่าเอยตกเป็นรองผมทั้งหมดแล้วในตอนนี้ เสื้อของร่างเล็กถูกถอดออกแล้วโยนลงข้างเตียง ผมกดจมูกไซร้เข้าที่ซอกคอหอมๆนั้นในขณะที่มือเองก็ยังคงทำหน้าที่ของตัวเองไปเรื่อยๆ จนสัมผัสได้ถึงน้ำหนืดๆที่ซึมออกมาจากตรงส่วนปลาย

เอยโคตรมีอารมณ์

ส่วนผมก็แข็งจนมันดันออกมานอกกางเกง เห็นเป็นรูปร่างที่ชัดเจน

แต่แล้ว..

แกร๊ก!

เสียงเปิดประตูก็ดังมาในหู ..พร้อมกับเสียงเปิดมันออกในวินาทีถัดมา

ทุกอย่างหยุดนิ่งไปหมด ทั้งผมและเอยชะงักค้างอยู่กลางอากาศ มือของผมยังล้วงอยู่ในกางเกงของเอยอยู่เลย แต่.. สายตาของผู้เป็นพ่อที่มองมา ก็ทำให้ในหัวมีแต่คำว่าชิบหาย ชิบหาย ชิบหาย ชิบหาย

ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยยย

ทำไมพ่อประชุมเสร็จเร็ว

พ่อไม่ควรกลับมาเร็วขนาดนี้!

“ป๊า.. ดิวขอทำก่อน..”

“แต่งตัวให้เรียบร้อย” คำพูดนั้นทำให้ผมถึงขั้นฝันสลาย ป๊าพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ สายตาที่มองมาไม่มีคำว่าล้อเล่นเลยสักนิด บ่งบอกว่าตอนนี้ป๊ายังไม่หายโกรธผม แต่แล้วยังไงต่อ! อารมณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดนี่ต้องถูกโยนทิ้งไปอย่างนั้นเหรอ

“ป๊าาาาา”

“แต่งตัวให้เร็วแล้วมาคุยกับป๊า ทั้งสองคนนั่นแหละ”

โอ๊ยแม่ง

นี่ป๊าเกลียดอะไรผมรึเปล่าวะเนี่ย

talk : ฮิฮิฮิ

tag : #ดิวเด๋อ