Episode 14 - อะไรคือความจริง

I AM DEW

Episode : 14

By Dew

 ปล. เหตุการณ์ในตอนนี้คาบเกี่ยวกับในจอยลดาตอนที่ 14 นะคะ เป็นช่วงตอนเช้าในขณะที่ท่านดิวกำลังไปโรงเรียน

 

เป็นเพราะเมื่อคืนรู้สึกแปลกๆ ก็เลยทำให้ผมนอนไม่ค่อยจะหลับสักเท่าไหร่ ภายในหัวยังคงสงสัยว่าตกลงแล้วเอยเขาเป็นอะไรกันแน่ เพราะถึงแม้ว่าเราจะเพิ่งคบกันได้ไม่นาน แต่เวลาที่ใช้ร่วมกัน เวลาที่อยู่ด้วยกัน มันก็มากพอที่จะทำให้ผมรู้และสังเกตได้ว่าตอนนี้เอยแปลกๆไปยังไง แต่ผมกลับไม่กล้าถามเซ้าซี้เนื่องจากกลัวว่าเรื่องมันจะบานปลายเข้าไปใหญ่

บอกตรงๆเลยว่าผมยังไม่เคยเจอเอยในเวอร์ชั่นแบบนี้ ก็เลยรับมือไม่ค่อยจะถูก

ผมนอนหลับๆตื่นๆจนกระทั่งท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีอ่อน เมื่อคิดได้ว่าไม่สามารถนอนต่อได้อีกผมก็ตัดสินใจพาตัวเองเข้าไปอาบน้ำชำระล้างร่างกายให้สะอาด ในวันนี้ผมใช้เวลาตอนเช้ามากกว่าปกติเพราะไม่ต้องรีบร้อนอะไรนัก

ผมรออยู่สักพัก จนได้ยินเสียงนาฬิกาปลุกดังตอนหกโมงตรง ผมถึงได้ลองทักแชทเอยไปด้วยประโยคธรรมดาๆที่ทำอยู่ทุกๆวัน

‘เอยครับ’

‘ผมตื่นแล้วนะครับ’

รออยู่ประมาณสิบนาทีก็ไม่มีสารตอบกลับใดๆจากคนทางโน้น พูดกันตรงๆว่ามันทำให้ผมหงุดหงิดมากกว่าเดิมเสียอีก บอกอาการนี้ไม่ถูกเหมือนกัน รู้แค่ว่าข้างในอกมันร้อนแปลกๆ แล้วก็ไม่สบายใจมากๆมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้วด้วย

เกิดอะไรขึ้นกับเอยวะ..

ผมสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆเนื่องจากไม่อยากฟุ้งซ่าน สองขาเดินวนไปวนมาอยู่ในห้องแต่งตัวจนเวลาผ่านไปได้ห้านาทีกว่าๆผมก็ต้องหยิบโทรศัพท์มาเปิดดูแชทอีกครั้ง

ให้ตายเถอะ เวลาห้านาทียาวนานราวกับมันผ่านไปประมาณห้าชั่วโมง ผมรู้สึกร้อนในอกไม่ยอมหาย ก็เลยเลือกที่จะทักเอยไปอีกหน

ปกติเอยไม่ใช่คนตื่นยาก ผมรู้ดี และในตอนนี้ข้างในหัวผมก็คิดโน่นนี่ไปเรื่อย เรื่องราวมันผูกไปไกลว่าเอยอาจจะตื่นแล้วไม่ยอมตอบผมก็เป็นได้

คำถามคือ.. เอยจะทำแบบนั้นทำไมกัน?

ครับ ผมเองก็ตอบไม่ได้

ผมรู้แค่ว่าตอนนี้ผมไม่ชอบบรรยากาศที่เป็นอยู่เอาเสียเลย มันค่อนข้างจะแย่ และผมเองก็พร้อมที่จะทำทุกทางให้ความสัมพันธ์ของเรากลับมาดีเหมือนเดิม ขอเพียงแค่เอยบอกผมมาตรงๆ

ผมไม่เคยแคร์ใครมากขนาดนี้เลยนะ

‘เอยครับ ยังไม่ตื่นหรอครับ’

‘มันสายแล้วนะเจ้าแมว’

‘ตื่นมาเถอะครับ ผมคิดถึงนะ’

เพราะว่ายังคิดมากอยู่ก็เลยนึกคำหวานไม่ค่อยจะออก ผมหยอดเอยไปสามประโยคแค่นั้น แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าคนทางโน้นจะกดเข้ามาอ่านเลยด้วยซ้ำ แล้วนั่นก็ทำให้ระดับความหงุดหงิดในใจเพิ่มขึ้นอีกเป็นเท่าตัว

ครับ

ผมเป็นคนเอาแต่ใจ ผมยอมรับเลย อาจจะด้วยการเลี้ยงดูอะไรก็แล้วแต่ แต่ผมก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กๆ เรียกได้ว่าถ้าท่านดิวขออะไรก็ต้องได้สมใจ ที่ผ่านมามันก็เป็นแบบนี้อยู่ตลอด หมายถึงก่อนหน้าที่จะย้ายมาโรงเรียนใหม่ ถ้าไม่ใช่เพื่อนสนิทจริงๆ หลายคนอาจจะไม่เคยเห็นผมในด้านนี้ก็ได้

พูดให้ถูกก็คือ.. ผมคิดว่าผมน่ะเปลี่ยนไปตั้งแต่เจอกับเอิงเอย

เอยเป็นตัวแปรสำคัญที่ทำให้ผมดีได้ในทุกวันนี้

ผมใจเย็นขึ้นเมื่ออยู่กับเอย

ผมพูดเพราะขึ้นเมื่ออยู่กับเอย

ผมไม่สนใจใครเมื่ออยู่กับเอย

ผมไม่โมโหเมื่ออยู่กับเอย

เอย

เอย

เอย

มีแต่เอยทั้งนั้น

แต่ตอนนี้เอยไม่อยู่ เอยไม่ยอมตอบแชทของผม เมื่อคืนก็คุยกันไม่เคลียร์เท่าไหร่ นั่นทำให้ความเอาแต่ใจกลับมากลืนกินอีกครั้ง จนกลายเป็นความหงุดหงิดก้อนใหญ่ที่จุกอยู่ในหัวของผมตอนนี้

คิ้วทั้งสองข้างขมวดเข้าหากัน ผมเดินวนไปวนมาอยู่ในห้องแต่งตัวนานจนเผลอสบถคำหยาบ แล้วสุดท้ายผมก็เป็นฝ่ายตัดสินใจกดโทรศัพท์ไปหาเขา

ในใจภาวนาแค่ให้เอยลืมเวลาตื่นก็พอแล้วล่ะครับ..

ตู๊ดดดดด

เสียงรอสายดังสะท้อนอยู่ในหู มันดังวนไปวนมา กระตุ้นให้ความเครียดของผมมากขึ้นเนื่องจากเอยไม่ยอมรับเสียที

ผมถึงขั้นยกมือขึ้นมาลูบหน้าในระหว่างที่รอ สองขาทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาทางด้านหลัง ยังคงพยายามใจเย็นอยู่แม้ว่าเท้าจะตบพื้นตลอดเวลาก็เถอะ

แม่ง

เอยเป็นอะไรวะ

ถ้าเขาไม่รับสายแล้วก็ไม่ยอมพูดให้เคลียร์ผมจะขับรถไปหาที่คอนโดภายใน 5 นาทีนี้จริงๆด้วยเอาสิ

(อื้อ)

แต่แล้วความคิดข้างต้นก็ถูกตัดไปเมื่อในที่สุดก็ได้ยินเสียงเอยรับโทรศัพท์ ผมถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก ความเป็นห่วงแทรกเข้ามาแทนที่ในตอนที่พบว่าเสียงของเขายังคงงัวเงีย

“เอยยังไม่ตื่นเหรอ ไม่สบายเหรอครับ”

(อื้อ เอยปวดหัว)

“เอย ผมไปหามั้ย ทำไมเสียงฟังดูไม่ดีเลย”

(ไม่ต้องอะ)

ในใจกระตุกไปเมื่อพบว่าเอยปฏิเสธมาทันที

เนี่ย ผมบอกแล้วไงว่าเอยเขาแปลกๆ มันชัดเจนขึ้นเรื่อยๆเพราะเมื่อก่อนเขาอ้อนผมจะตายไป ปกติเอยจะเป็นฝ่ายเรียกผมไปหาด้วยซ้ำ แล้วดูวันนี้..

(เอยว่าจะไปโรงเรียนตอนบ่ายนะ)

“ผมเข้าบ่ายด้วยได้มั้ยครับ เดี๋ยวไปหาเอยก่อน”

(ไม่ต้อง ดิวไปโรงเรียนเถอะ)

ผมขมวดคิ้วเข้าหากัน โคตรไม่ชอบเลยเวลาโดนปฏิเสธแบบนี้ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ผมอยากจะถามออกไปตรงๆนะ แต่อีกใจก็คิดว่าบางทีเอยเขาอาจจะไม่สบายจริงๆก็ได้ล่ะมั้ง

“เอยไม่อยากให้ผมไปหาหรอครับ” ผมถามซ้ำอีกหนเพื่อให้เขาแน่ใจ พยายามปรับน้ำเสียงให้เป็นปกติมากที่สุดเพราะว่าอยากเอาใจเขานี่แหละ

(อื้อ ถ้าเอยไม่ไป แล้วดิวก็ไม่ไป เดี๋ยวพวกหมอกสงสัย)

ไอ้เหี้ยหมอกอีกแล้วใช่มั้ย

ผมล่ะเบื่อชื่อของไอ้เหี้ยนี่จัง ปัญหาทำไมถึงได้เยอะขนาดนี้วะ ถ้าเป็นอย่างที่เอยว่าจริงๆ เหตุผลนั้นก็ทำให้ผมอารมณ์เสียมากกว่าเดิม เพราะมันคือต้นเหตุที่ทำให้ผมไปดูแลเอยไม่ได้ ทั้งๆที่ตอนนี้เขาไม่โอเคอยู่

(ถึงโรงเรียนแล้วบอกนะดิว เอยจะไปนอนต่อแล้ว)

“เอยครับ”

(หืม?)

“เอยไม่เป็นไรมากใช่มั้ย?”

ชั่วขณะหนึ่งที่เสียงจากปลายสายเงียบไป มีแต่ลมหายใจที่ดังมาให้ได้ยิน ราวกับว่าเอยกำลังคิดอะไรบางอย่างแต่เขาก็เลือกที่จะไม่บอกผมอยู่ดี

(อื้อ ไม่เป็นไร)

“ครับ”

(ไปโรงเรียนดีๆ)

“ครับเอย”

(เดี๋ยวตอนบ่ายถ้าเอยไป จะทักไปหานะ)

“ครับ”

เพราะว่าอารมณ์เสียนี่แหละทำให้ผมพูดอะไรไม่ออก ผมเป็นฝ่ายตอบเอยสั้นๆ ก่อนจะกดวางแล้วเก็บโทรศัพท์เข้าไปในกระเป๋ากางเกง

...สาบานได้ว่าตอนนี้ยังหัวร้อนไม่หาย อะไรที่ติดอยู่ตอนนี้ทำให้ผมหัวร้อนมากซะจนไม่มีอารมณ์จะร่วมโต๊ะอาหารกับพ่อและแม่

“น้องดิว จะรีบไปไหนคะ”

ผมทำเพียงโค้งหัวเมื่อได้ยินเสียงของผู้เป็นแม่เอ่ยเรียกในตอนที่เดินผ่าน ก่อนที่ BMW Z4 คู่ใจจะทะยานออกจากบ้านด้วยความรวดเร็วเพราะไม่อยากคุยกับใคร

พูดง่ายๆว่าผมพาล เออ ผมยอมรับ แต่ตอนนี้แรงอารมณ์มันเดือดมากๆ จนไม่ต่างอะไรกับน้ำที่อยู่ในหม้อต้มเลยสักนิด

ใช้เวลาไม่นานผมก็ขับรถมาจนถึงโรงเรียน เป็นตามปกติทุกวัน ที่ผมจะนำรถไปฝากเอาไว้กับร้านอาหารใกล้ๆ เพราะถ้าตอนเย็นวันไหนได้กลับกับเอย ผมก็จะสั่งให้ไอ้ซันมันเป็นคนมารับรถของผมกลับไป

ชีวิตแห่งการเป็นดิวเด๋อมันก็ยากลำบากแบบนี้แหละครับ เอาจริงๆ ลานจอดรถของโรงเรียนก็มี แต่ผมขับรถมาจอดข้างในไม่ได้เพราะรถที่ขับมันไม่ได้เข้ากับลุคที่เป็นอยู่เลยสักนิด

ถามว่าเบื่อมันมั้ย ก็ตอบได้เลยว่ามาก แต่สิ่งเดียวที่ทำให้ผมยังคงทนอยู่กับมันนั่นก็คือ ‘เอย’ นี่แหละ

เพราะเอยชอบผมที่เป็นแบบนี้ ผมก็เลยอยู่ในร่างนี้ได้

ครืดดด

ครืดดด

ครืดดด

ขาทั้งสองหยุดก้าวเมื่อโทรศัพท์ในกระเป๋าสั่นแรงๆ ทีแรกผมหยิบมันขึ้นมาดูเพราะคิดว่าเป็นเอยทักมา

แต่ไม่ใช่.. คราวนี้เป็นจุ้น

ผมเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยด้วยความแปลกใจในทีแรก ก่อนที่มันจะต้องขมวดเข้าหากันจนเป็นปมเมื่อพบว่าข้อความที่จุ้นส่งมานั้นมีเนื้อหาว่าอะไรบ้าง

เหอะ

ไอ้หมอกดักรอผมอยู่ที่ห้อง? แถมยังสั่งนักเรียนคนอื่นอีกว่าถ้าเจอผม ก็ให้ลากไปที่ห้องได้เลย

มันคิดว่าตัวมันใหญ่มาจากไหนกันวะ ไอ้สัส

เส้นอารมณ์และสติของผมขาดผึงหลังจากที่คุยกับจุ้นเสร็จ บอกตรงๆว่าตอนนี้ลืมข้อตกลงที่คุยเอาไว้กับพ่อเป็นที่เรียบร้อยแล้ว อย่างที่คนเขาพูดกันว่าเวลาเราโกรธแล้วสติมันจะหายไปนั่นแหละครับ

พูดเลย ตอนนี้ไม่เหลือ

รถที่เคยอยากได้ ลืมไปแล้วว่าอยากได้รุ่นอะไร ความต้องการที่เด่นชัดอยู่ในอกก็คือ กูจะต้องเอาเลือดมึงออกจากหัวให้ได้เลยไอ้เหี้ยหมอก

ผมส่งข้อความไปเรียกไอ้ซัน บอกตรงๆว่าไม่ได้ปอดแหกอะไร แต่กันเอาไว้ก่อนเนื่องจากพอจะรู้ว่าไอ้หมอกมันชอบเล่นไม่ซื่อ บางทีทั้งแก๊งของมันอาจจะรอรุมกระทืบผม หรือไม่มันก็อาจจะสั่งคนทั้งห้องให้เข้ามายำตีนเลยก็ได้

ผมเป็นคนรอบคอบ ถึงได้สั่งให้ไอ้ซันรีบมาที่นี่แบบด่วนๆ คำบ่นคำเตือนอะไรของมันถูกมองข้ามไปอย่างไม่ใยดี ถ้ามีแค่พวกมันสี่คนผมว่างานนี้ผมเอาไหวด้วยซ้ำ เพราะฉะนั้นไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องกลัวเลยสักนิด ไอ้หลง ไอ้กุล ไอ้ซอง ก็ไม่ต้องถึงมือไอ้พวกนี้หรอก

แว่นเด๋อๆถูกโยนลงไปในถังขยะพร้อมกับเสียงข้อนิ้วที่ดังแกรกๆ ผมเอาลิ้นดุนข้างแก้ม สองขาก้าวไปยังห้องเรียนด้วยความมุ่งมั่น บอกเลยว่างานนี้ไม่รอไอ้ซัน เพราะในทันทีที่ผมเลี้ยวเข้าไปในห้องผมก็พบกับหน้าสลอนๆของไอ้เหี้ยหมอกลอยเด่นอยู่แต่ไกล

มันมองมาทางนี้ด้วยสายตาหาเรื่อง

มันนั่งอยู่บนโต๊ะของผม

และแน่นอนว่ามันไม่พอใจ

“ไอ้เหี้ยเด๋อ กูมีเรื่องจะคุยกั—”

ผลั้วะ!!!!

ผมไม่รอให้มันพูดจบ หมัดหนักๆกระแทกเข้าที่หน้าจนไอ้หมอกกระเด็นลงจากโต๊ะ มันมองมาด้วยสายตาที่เดือดไม่แพ้กัน ก่อนที่ร่างของเราทั้งสองจะพุ่งเข้าปะทะท่ามกลางเสียงร้องตกใจของคนทั้งห้อง

แต่ผมไม่ได้มองใคร ไอ้หมอกต่อยเข้ามาที่หน้า ส่วนผมก็ถีบมันกลับไปจนกระแทกกับโต๊ะข้างหลัง ทุกสิ่งพร้อมใจกันล้มระเนระนาด แล้วก็ไล่ให้กลุ่มนักเรียนที่ยืนออกันอยู่ตรงนั้นพากันวิ่งหนี โชคดีหน่อยๆที่ไม่มีใครคิดจะเข้ามายุ่งกับงานนี้ แต่อาจจะเป็นโชคร้ายของไอ้หมอกที่หน้ามันจะต้องยับ

ผมโกรธจนไม่รู้สึกเจ็บ หมัดหนักๆต่อยเข้าที่หน้ามันซ้ำๆ ในขณะที่มันเองก็เหวี่ยงผมไปชนกับเก้าอี้อีกทาง เรียกได้ว่าตอนนี้คว้าอะไรก่อนก็โยนไปให้หมด เก้าอี้ถูกเหวี่ยงข้ามหัวไอ้หมอกไป ก่อนที่ไอ้อู๋จะพุ่งเข้ามาจากทางด้านข้างแล้วถีบผมกระเด็น

เหอะไอ้สัส

จะสองต่อหนึ่งก็ได้

แต่แล้วยังไงอะ ผมไม่สน

ผมต่อยไอ้เหี้ยอู๋หน้าหัน ก่อนจะอาศัยในช่วงที่มันเผลอเตะเข้าที่ขา มันสบถคำหยาบออกมาเสียงดังเมื่อผมตามเข้าไปเตะซ้ำจนมันตัวงอ ฝ่าเท้าหนักๆกระแทกเข้าที่หน้าจนหันไปทางตรงกันข้าม เรื่องแบบนี้ใครหาจังหวะเล่นงานได้ก่อนคนนั้นก็เป็นฝ่ายชนะ

“ไอ้เหี้ยมึงเข้ามาในโรงเรียนกูเพราะงี้ใช่ปะ”

พลั่ก!

“อย่าเสือกเรื่องของกู”

ผลั้วะ!

หมัดแลกกับหมัด เสียงชุลมุนดังไปทั่ว พร้อมกับนักเรียนบางคนที่ยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายคลิปเอาไว้ รวมถึงเสียงของอุ่นที่ตะโกนบอกให้หยุดแต่ก็หาจะมีคนสนใจ

“ไอ้หมอกมึงเอาดิ้”

ทุกอย่างมันไวมากจนตัวผมเองก็มองไม่ทัน เสี้ยววินาทีที่ไอ้อู๋พุ่งเข้ามาล็อกตัวผมไว้อีกครั้ง ก่อนที่หมัดหนักๆจะตั๊นเข้ามาที่หน้าอย่างแรง กลิ่นคาวเลือดในปากลอยเข้าจมูกพร้อมกับความเค็ม จะว่าไปแล้วก็ไม่ได้สัมผัสรสชาติแบบนี้มานานพอสมควร แล้วมันก็ทำให้อารมณ์เดือดๆในอกพุ่งปรี๊ดขึ้นกว่าเดิมซะอีก

“อุ่ก!”

“มึงเล่นผิดคนแล้วไอ้สัส”

“อั่ก!”

ผมโดนล็อกไว้แน่น ไอ้เหี้ยอู๋ลากผมไปอีกทางก่อนจะต่อยจนเซไปชนกับกำแพง ความมึนที่เกิดขึ้นไม่ได้ทำให้รู้สึกเจ็บ พูดกันตรงๆว่าผมโมโหจนมันชา ผมคว้าเก้าอี้ที่อยู่ใกล้ตัวที่สุดเหวี่ยงเข้าใส่หน้าไอ้อู๋ ก่อนจะเดินไปกระชากคอไอ้เหี้ยหมอกแล้วต่อยหน้ามันซ้ำๆ จนเลือดสีแดงเลอะเข้าที่มือ

“ไอ้ดิว!!”

พร้อมกับเสียงสวรรค์ที่ดังมาจากทางด้านหลัง ผมหันไปเห็นช็อตที่ไอ้ซันพุ่งเข้ามาถีบไอ้อู๋ที่กำลังจะลอบกัดในทันที ผมถ่มน้ำลายที่เต็มไปด้วยเลือดทิ้งลงกับพื้นในขณะที่ถอยหลังไปยืนคู่กับเพื่อนคู่ใจ

งานนี้เอายังไง

ถ้าไอ้ซันมาก็บอกได้เลยว่ามือขวาของผมพร้อมแล้ว

ถ้าผมอยู่กับมัน ผมไม่เคยแพ้ใคร

“ไงมึง ตอนนี้ก็สอง-สอง ครบคู่” ผมเอาลิ้นดุนแก้มพร้อมหักนิ้วเสียงดัง

ไอ้หมอกมองมาทางนี้แบบเดือดๆ ส่วนผมเองก็จ้องหน้ามันกลับด้วยแววตาที่หาเรื่องไม่แพ้กัน ลาก่อนภาพพจน์ของดิวเด๋อ ผมพอกับมันแล้ว และวันนี้ไอ้หมอกมันจะต้องไปลงนรก

“ไอ้ควย!”

นั่นคือคำสุดท้ายที่ไอ้หมอกมันด่าผม ก่อนที่พวกเราจะพุ่งเข้าใส่กันอีกรอบจนห้องเรียนเละเทะไปหมด

to be con...

talk : แต่งฉากแยกความรู้สึกของท่านดิวให้เพราะในจอยไม่มี เผื่อมีบางคนงงว่า เห็นท่านเขาก็ทนพวกหมอกมาได้ตั้งนาน ทำไมวันนี้ฟิลขาด สรุปคือเพราะว่าท่านเขาเครียดเรื่องน้องเอยมาตั้งแต่ตื่นนอนแล้วนะคะ โอ๋ๆนะคะท่านนนน

tag #ดิวเด๋อ